Prolog

            Nowy Jork, rok 1978
            Spojrzałem na miasto z jednego z najwyższych w nim budynków. Czułem się dziwnie. Od teraz to wszystko było moje. A jednocześnie miałem świadomość tego, że nie mogę wrócić. Podjąłem decyzję o zejściu na ziemię, stąd nie było powrotu, gdy było się tym kim ja jestem. My nie umieramy. Nie chorujemy, a nawet nie śpimy. Ludzkie przyjemności nie mają dla nas żadnego znaczenia, jedzenie nie posiada smaku, a alkohol nie różni się niczym od wody. Po prostu jesteśmy. Miasto mrugało do mnie tysiącem kolorowych świateł, a wiatr szumiał mi w uszach. Od teraz los mieszkańców tego miejsca leżał w moich rękach. Miałem nadzieję, że Raphael wiedział co robił kiedy mnie tu wysyłał. Chociaż nie znałem powodu, ale wiedziałem, że miał w tym jakiś cel. Mogłem się nie zgodzić, ale zawdzięczam mu za wiele, żeby go zawieść. Nagle usłyszałem szelest i po chwili tuż obok mnie pojawił się mój najwierniejszy przyjaciel. Skłonił się lekko, co było raczej kpiną niż wyrazem szacunku. A przynajmniej zawsze miałem takie wrażenie, gdy to robił. Byłem od niego znacznie wyżej rangą ze względu na swój wiek, ale ten szybko się uczył i wiedziałem, że wystarczą jeszcze 3 stulecia, a mi dorówna. Chociaż gdy patrzyłem na niego teraz jak bawił się ludzką piłką, ogarniały mnie wątpliwości.
            - Witaj Haroldzie - powiedział wykopując piłkę wysoko w powietrze. Ścisnąłem pięść, a kulisty przedmiot spłonął, tląc się niebieskim płomieniem i nie pozostawiając po sobie kompletnie niczego. Spojrzałem na niego i przewróciłem oczami.
            - Gdzie byłeś Horan? Od godziny na Ciebie czekam - odparłem zwracając swój wzrok na nocne niebo.
            - Byłem w parku. - Wzruszył ramionami. Rzuciłem mu uważne spojrzenie.
            - Ale chyba schowałeś...
            - Nie jestem kompletnym idiotą Harold. Z resztą nawet, gdybym pojawił się w tej postaci... - Wskazał na siebie. - ...to wszyscy i tak patrzyliby na moją boską twarz, a nie narośl na plecach - prychnął. Zaśmiałem się wesoło.
            - Narośl? Takiej wersji jeszcze nie słyszałem... - Pokręciłem głową rozbawiony. - Co tam robiłeś? Mieliśmy zrobić mały remanent budynku nie pamiętasz?
            - Ej, na najlepsze, czyli mnie, trzeba trochę poczekać. Zawsze mogłem zostać u Raphaela, ale nie, ja jestem wiernym przyjacielem. - Wyleciał w powietrze i zrobił parę fikołków. Cofam to o tym, że za pare stuleci mi dorówna. Chyba postradałem zmysły, że tak pomyślałem. - Doceń to! - krzyknął będąc wysoko w górze.
            Wzniosłem oczy do nieba i jednym ruchem dłoni pociągnąłem go na ziemię. Spadł ze świstem powietrza na jakąś blachę i mruknął coś obraźliwego pod nosem. Uśmiechnąłem się i odwróciłem tyłem do niego.
            - Mamy trochę roboty Horan. Później się pobawisz.
            Ten spojrzał na mnie morderczym wzrokiem, ale zaraz mu się poprawiło, gdy otoczyłem dwa ostatnie piętra i dach tarczą. Z zewnątrz wyglądało to jakby nic się nie zmieniło. W rzeczywistości wewnątrz oboje z Horanem zaczęliśmy wypuszczać z naszych dłoni błękitne płomienie, które mogły zarówno tworzyć jak i niszczyć. Trzeba było trochę tutaj przebudować. Ale takie rzeczy były dla nas codziennością. Oboje byliśmy synami nieba. Aniołami.

_____________________________________________________________________________________

FD: Na początek kilka informacji: po pierwsze chciałabym powitać każdego nowego czytelnika i osoby, które znają mnie z dwóch pozostałych blogów, po drugie rozdziały będą się pojawiać co dwa tygodnie w piątek, właśnie przez wzgląd na 'Lost' i 'Imaginy z One Direction', nie chcę zaniedbać tych blogów, bo ten jest tylko pobocznym projektem. 

Jak podoba Wam się prolog? Ja jestem z niego średnio zadowolona, ale opinię pozostawiam Wam aniołki. Jest bardzo krótki, ale rozdziały będą miały po 4/5 stron A4. Zapraszam Was do zakładki 'Bohaterowie' gdzie zapoznacie się z bohaterami tego opowiadania. Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach, zajrzycie do zakładki o tej właśnie nazwie.